موضوع این مقاله شعری طنز به نام «آچو»، از اشعار یکی از محلی‌سرایان گذشته در جنوب فارس است. سراینده زائرغلامعلی معروف به رونق، شاعری محلّی‌‌سرا از منطقۀ علامرودشت در جنوب استان فارس، در اواخر قرن سیزدهم و نیمۀ اول قرن چهاردهم هجری است. این شعر زبان حال فردی است که از کار و تلاش بویژه از دروکردن غلات، سخت فراری و بیزار بوده و به تن‌پروری و تنبلی عادت داشته است. شاعر با زبان و بیانی طنز حالات و گفتار او را بیان و ترسیم کرده است. بررسی این اشعار توانایی شاعر در زبان شعری و قدرت وی در تخیل را همراه با به‌کارگیری چاشنی طنز به‌خوبی نشان می‌دهد.
ابتدای صفحه