1ـ ابوالقاسمی، محسن(1375). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: انتشارات سمت.
2ـ اماناللهی بهاروند، سکندر(1374). قوم لُر. چاپ دوم. تهران: آگاه.
3ـ ایزدپناه، حمید (1363). فرهنگ لُری. چاپ دوم. تهران: آگاه.
4ـ -------------(1367). فرهنگ لکی. تهران: مؤسسه فرهنگی جهانگیری.
5ـ خان الماس لُرستانی(1376). دیوان اشعار. به تصحیح سیّد خلیل عالی نژاد. کرمانشاه: بینا.
6ـ خانلری، پرویز(1352). تاریخ زبان فارسی. تهران: انتشارات بنیاد و فرهنگ ایران.
7ـ خلفتبریزی، محمّدحسین(1357).برهانقاطع. بهاهتمام محمّدمعین. چاپسوم. تهران: امیرکبیر.
8ـ دهخدا، علی اکبر(1373). لغتنامه.چاپ اوّل از دورهی جدید. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
9ـ رودیگر، اشمیت(1382). راهنمای زبانهای ایرانی. مترجمان: آرمان بختیاری و دیگران. تهران: ققنوس.
10ـ صفیزاده بورهکهیی، صدیق(1361الف). بزرگان یارسان. تهران: عطایی.
11ـ --------------------- (1380). دایرة المعارف کُردی. تهران: پلیکان.
12ـ --------------------- (1361). فرهنگ ماد(کُردی به فارسی). تهران: عطایی.
13ـ صمدی، سیدمحمّد(1379). «رسالهی عشایر کرُد از عهد ناصری». پژوهشهای ایرانشناسی. به کوشش ایرج افشار. تهران: بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار یزدی.
14ـ ظفری، ولیالله(1383). «مختصات آوایی و دستوری گویش نهاوندی». مجموعهی مقالات نخستین همایش ملّی ایران شناسی(27-30 خرداد ماه 1381). زبان و زبان شناسی. تهران: انتشارات بنیاد ایرانشناسی. ص430-470.
15ـ لطفی، احمد(1387). لکها و ادبیات عامیانه. کیهان فرهنگی. سال بیستوپنجم. دی ماه، ص 68-72.
16ـ معین، محمّد(1364). فرهنگ معین. چاپ هفتم. تهران: امیرکبیر
)