نوع مقاله: پژوهشی
نویسندگان
1 استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کردستان
2 دانشجوی دکرتی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کردستان
چکیده
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
Nezami Gandzhaee (passed away in 1206 CE) uses the word
“Wine” in one of the verses of Sharafnameh
to give us some
explanation in order to clarify its meaning and to avoid making a
mistake between its genuine and figurative meaning and then he
refers to this verse
6
“If I‟e drunk wine, what God has allowed is unlawful to me.”
Since it‟ been emphasized in several cases in
Holy Koran,
such as Maedeh Sorah, verses 87, 88, that no one must make
something unlawful for himself while God has allowed it, also
considered that Nezami was a Moslem poet who acquainted with
Islamic Mysticism and was a believer in Koran and Islamic
culture. This question arises that what he meant by expressing
this issue? In addition, what has been its origin?
This study tries to answer this question and similar questions
by researching Koran interpretations, religious jurisprudence and
investigating Persian Literature.The research method is
descriptive and the conclusion will be analyzed by library and
documentary researching techniques.
The conclusion shows no contrast between Nezami‟s view
and Koran verses.In fact, this idea was a catchphrase used for
taking an oath; it has been common among Iranian in the sixth
century, and still it used in some western parts of Iran
کلیدواژه‌ها [English]
۱. قرآن کریم.
۲. ابن السالم الهرانی، ابوالحسین یحیی بن ابی الخیر (۱۴۲۱)، البیان فی مذهب الامام الشافعی، به تحقیق قاسم محمد نوری، جده: دارالمنهاج.
۳. ابن‌شرف نووی، ابو‌زکریا محیی‌الدین یحیی (۱۴۲۵)، منهاج‌الطالبین عمدة‌المفتین فی الفقه، به تحقیق عوض قاسم احمد عوض، قاهره: دارالفکر.
۴. ابنکثیر، عماد‌الدین ابی‌الفداء، اسماعیل (۱۴۱۶)، تفسیر ابنکثیر، به تحقیق محمد علی الصابونی، الجزء الثالث، دارالفکر، الطبعه الاولی.
۵. ابوالرجاء قمی، نجم‌الدین (۱۳۸۸)، ذیل نفثة‌المصدور، به کوشش حسین مدرّسی طباطبایی، تهران: مرکز پژوهش کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.
۶. خرّم‌دل، مصطفی (۱۳۸۷)، تفسیر نور، تهران: احسان.
7. دهخدا، علی‌اکبر (۱۳۷۳)، لغت‌نامه، تهران: دانشگاه تهران.
8. الرازی، الامام الفخر، بی‌تا، التفسیر الکبیر، ج ۲۹ و۳۰، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
9. السیوطی، جلال‌الدین عبدالرحمن بن ابی‌بکر (۱۴۲۱)، الاتقان فی علوم القرآن، الجزء الاول، بیروت: دارالکتاب، الطبعة الثانیة.
10. شرفکندی، عبدالرحمن (هه ژار)، بی تا، فرهنگ کردی- فارسی (هه نبانه بورینه)، تهران: دوم، سروش.
11. شیری، قهرمان (۱۳۷۶)، راز طنزآوری (۲)، ادبیات معاصر، ش۱۹و۲۰، آذر و دی.
12. الصابونی، محمد‌علی(۱۴۰۶)، صفوة التفاسیر، المجلد الثالث، بیروت: عالم الکتب، الطابع الاول.
13. طباطبایی، محمدحسین (۱۳۶۲)، تفسیر المیزان، موسوی همدانی، سید محمد باقر، اول، ج ۱۹، تهران: گلشن.
14. الطبرسی، ابوعلی الفضل بن الحسین (۱۳۸۰)، تفسیر مجمع‌البیان، تحقیق علی کرمی، ج ۱۴، تهران: فراهانی.
15. عیاشی، عیاش بن محمد بن مسعود (۱۴۲۱)، تفسیر عیاشی، تحقیق قسم الدراسات الاسلامیه، قم: مؤسسةالبعثه.
16. القاضی، عبدالفتاح (۱۴۰۸)، اسباب‌النزول، بیروت: دارالندوه.
17. غزالی، ابوحامد محمد بن محمد (۱۴۱۷)، الوسیط فی‌المذهب، به تحقیق احمد محمود ابراهیم، محمد، محمدنام، قاهره: دارالسلام.
18. مخلص، عبدالرئوف ( ۱۳۸۵)، تفسیر الانوار القرآن، جام: شیخ‌الاسلام احمد جام.
19. المراغی، احمد مصطفی (۱۹۸۵)، تفسیر‌المراغی، ج ۱۰، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
۲۰. معین، محمد(۱۳۷۱)، فرهنگ معین، تهران: هشتم، امیرکبیر.
21. مکارم شیرازی، ناصر( ۱۳۶۶)، تفسیر نمونه، ج ۲۴، بی‌جا: دار‌الکتب الاسلامیه.
۲۲. نظامی گنجه‌ای، الیاس بن یوسف (۱۳۷۶الف)، خسرو و شیرین، وحید دستگردی به کوشش سعید حمیدیان، ج ۱، تهران: قطره.
۲۳. نظامی گنجه‌ای، الیاس بن یوسف (۱۳۷۶ب)، شرفنامه، وحید دستگردی به کوشش سعید حمیدیان، ج۱، تهران: قطره.
۲۴. نظامی گنجه‌ای، الیاس بن یوسف (۱۳۸۶)، شرفنامه، بهروز ثروتیان، ج ۱، تهران: امیرکبیر.
)