زبان پارسی، به‌سبب گستردگی‌اش، لهجه‌‌‌‌‌‌‌‌ها و گویش‌‌‌‌‌‌‌‌های فراوانی دارد که موجب غنای این زبان می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. به‌عبارت دیگر، امکانات نهفتة فراوانی در این زبان وجود دارد؛ به‌‌‌‌‌‌‌‌گونه‌‌‌‌‌‌‌‌ای که گاه، در محله‌‌‌‌‌‌‌‌های مختلف یک شهر، لهجه‌‌‌‌‌‌‌‌های متفاوتی به‌‌‌‌‌‌‌‌چشم می‌‌‌‌‌‌‌‌خورد. این ویژگی، در شهرستان نیریز، به‌‌‌‌‌‌‌‌خوبی آشکار است. اما تاکنون، پژوهشی در‌این‌‌‌‌‌‌‌‌باره، صورت نگرفته است. امید است این مقاله قدمی هرچند ناچیز، در این راه برداشته باشد. نیریز، از شهرستان‌‌‌‌‌‌‌‌های جنوبی و قدیم ایران زمین است که پیشینة آن، براساس لوح‌‌‌‌‌‌‌‌های یافت‌شده در محدودة تخت‌‌‌‌‌‌‌‌جمشید، به دوره‌‌‌‌‌‌‌‌های باستان پیوند می‌‌‌‌‌‌‌‌خورد. باغداری و کشت‌‌‌‌‌‌‌‌وکار، همواره، محور اصلی فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌های مردم این شهرستان بوده است. به همین سبب، واژه‌‌‌‌‌‌‌‌ها و اصطلاحات کشاورزیِ فراوانی در این منطقه رواج داشته که متأسفانه، بسیاری از آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها، در آستانة فراموشی است. نگارندگان، با درک این موضوع مهم بر آن شدند تا پاره‌‌‌‌‌‌‌‌ای از آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها را، از راه مصاحبه و گفت‌‌‌‌‌‌‌‌وگو با اهل محل، جست‌‌‌‌‌‌‌‌وجو و همراه با ضبط شیوة تلفظ آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها، در این مقاله ثبت کنند. شایان ذکر است که بعضی از این واژه‌‌‌‌‌‌‌‌ها، در فرهنگ‌‌‌‌‌‌‌‌های متعدد یافت نشد و برخی دیگر نیز، با ابدال، تخفیف، تشدید، قلب، کمی تغییر تلفظ و...، در جاهای دیگر رواج دارد.
ابتدای صفحه